SAV

In ons vorige blog hebben we verteld hoe we tot de ontdekking kwamen dat er meerdere manier waren om vaders te kunnen worden. Vanaf dat moment zijn we in aanraking gekomen met draagmoederschap. Daar gaat ons verhaal verder.

Optie B?

Hoewel, eerst neem ik jullie mee naar zomaar een maandag in november van 2013. We werden verwacht bij de SAV (Stichting Adoptie Voorzieningen) in Utrecht. Hoewel we ons in de tussentijd aan het oriënteren waren op andere opties zijn we hier vol enthousiasme heen gegaan omdat we super nieuwsgierig waren naar alle opties. Bovendien wisten we niet of adoptie voor ons mogelijk was. Ja, we wisten dat er voor homo’s mogelijkheden waren en ja, we wisten via via, dat adoptie mogelijk was voor mensen die kanker hebben gehad. Alleen of die twee te combineren waren wisten we niet. Vragen hadden we dus wel. Daar aangekomen kregen we koffie en mochten we plaats nemen in de kantine. Overal in de kantine waren stelletjes die duidelijk allemaal even zenuwachtig staan de schuifelen. Wij als een van de weinige gay koppels, waren blij en opgewonden dat we daar waren, want dit was voor ons de kans om ouders te worden. Onze ‘Optie A’. Maar wat ons erg bij is gebleven, is de sfeer. Want hoewel wij weten dat wij samen geen kindje kunnen krijgen, is vrijwel iedereen op die bijeenkomst (een uitzondering daar gelaten) lichamelijk niet in staat zelf een kindje te maken. Het straalt er af dat dit hun ‘Optie B’ is. Dat verdriet voelde wij en verraste ons als homo koppel.

Uit de kast

Als je uit de kast komt, veranderd er veel. Naast geaccepteerd willen worden voor wie je bent (en jezelf willen accepteren) kom je in aanraking met nieuwe mensen, omgevingen, een ander zelfbeeld, een nieuw liefdesleven en soms word je ‘slachtoffer’ van vooroordelen. Grapjes, schuine opmerkingen en je hoort vervelende verhalen. Maar wat vooral veranderd is de toekomst. Vakanties moeten gay-friendly bestemmingen zijn. Ook is hand in hand over straat een flink obstakel. Maar het grootste verschil is dat een biologisch eigen kind niet meer tot de opties behoort. Als dat überhaupt mogelijk is in het leven van een man die op mannen valt. Dit blijft een heftig proces. Het feit dat wij als homo’s niet zo makkelijk (biologisch eigen) kinderen zou kunnen krijgen heeft er mede voor gezorgd dat we het moeilijk vonden om uit de kast te komen.

Adoptieprocedure

Terug naar SAV. Er word veel uitgelegd over hoe een adoptieprocedure werkt. Wat zijn de verschillen tussen de landen; Wat zijn de eisen; wat is een vergunninghouder; wat zijn de problemen die veel voor komen; welke voor- en nazorg is er, etc. Wat ons heel erg trof, was de vraag tot welke ‘afwijking’ wil je gaan? Want hoe kan je nou met droge ogen een lijstje invullen met welke afwijkingen we aankunnen. En er word uitgelegd dat vrijwel alle kindjes die ter adoptie worden aangeboden, een special need hebben waardoor ze in hun geboorteland niet gewenst zijn. Een flinke ballast om over na te denken. Gelukkig hebben we daar de tijd voor, want het zal nog minstens een jaar wachten worden voordat de procedure verder gaat.

Omdat we homo’s zijn is de enige optie (die bij onze wensen past) adoptie uit Amerika. De hetero’s in de zaal kunnen uit veel meer landen (en prijzen) kiezen dan wij.

Toch gaan we met enige blijdschap weg. Het feit dat Sjors ziek is geweest zal geen probleem opleveren. En wat is nou een jaar op een mensenleven. Men vind ons nog zo jong… De tijd zal het leren.

Van echo tot krampen

Thuisgekomen kruipen we toch al snel weer achter de laptop om de duistere krochten van het internet uit te gaan spitten naar informatie. Het zwangervooreenander forum laat ons nog steeds niet los. Want hoe mooi is het om een biologisch eigen kindje groot te kunnen brengen? Jezelf of partner herkennen? Bovendien de hele zwangerschap meemaken? Van echo tot krampen. Eventueel helpen in het huishouden van een vrouw die jullie kind draagt. Haar ‘vertroetelen’ en vol stoppen met gezond eten. De baby voelen schoppen en natuurlijk de uiteindelijke bevalling kunnen bijwonen. Want waarom zouden wij dat niet kunnen of mogen?

Al snel komen we op allerlei sites oproepjes tegen. Zowel van mogelijke draagmoeders als van een enorme hoeveelheid wensouders. Omdat we niet precies weten wat er in Nederland wel en niet is toegestaan, maken we een nieuw e-mailadres aan. Eentje die we openbaar kunnen zetten en waar vreemden op mogen mailen. Nog dezelfde week sturen we mails via sites die gelukkig niet meer bestaan. En krijgen we reacties. Positief en negatief. Raar, onbeschoft en hoopvol.

Een goede start voor ons volgende blog…