Ons boek is uit!

Beste lezer,

Inmiddels is het al heel wat jaren geleden dat we enthousiast begonnen met ons blog.

Aan het begin van ons blog stonden we op een kruispunt van paden die allemaal op hun eigen manier onze kinderwens zou kunnen doen uitkomen.

Na dat allereerste blog zijn we gaan terugblikken op de reis die we voorafgaand aan dat moment al gemaakt hadden.

Jaren van gebeurtenissen en herinneringen zijn we gaan delen, om iedereen van ons proces op de hoogte te stellen en natuurlijk ook in de hoop dat we iemand zouden kunnen vinden die draagmoeder voor ons wilde zijn. En, zoals je weet, hebben we een fantastische uitkomst van ons traject.

Inmiddels is Tom ruim 3 en kijken we inmiddels ook al terug op de geweldige jaren dat we papa zijn.

In die 3 jaar is er veel gebeurd. Zowel in het leven als de papa’s van Tom, als in de rest van de wereld.

Omdat we graag Tom zo jong mogelijk wilde meenemen in “zijn” verhaal en omdat er nog geen prentenboeken waren voor onze situatie, hebben we samen met illustrator Joris van Geel in 2021 het prentenboek ‘De papa’s van Teddy’ mogen uitgeven. Het is een beeldend verhaal geworden over 2 papaberen die graag een babybeertje willen. En dan staat er ineens een mamabeer voor de deur. Babybeer Teddy mag in haar buik logeren!

In de allereerste Corona lockdown zijn we ook begonnen met het bundelen van onze blogs. We hebben ze herschreven en in een logische en leesbare volgorde gezet. Maar we hebben ook aanpassingen gedaan en verhalen toegevoegd. En last but not least, we hebben alles op taalfouten laten controleren.

10 jaar na de start van onze zoektocht, hebben we 4,5 jaar aan blogs en al onze avonturen omgezet in een boek. En nu is het zo ver. Het boek ‘Papa’s 2 Be – Hoe twee mannen vaders worden’ is vanaf nu te koop in de webshop op www.studiokinderwens.nl/winkel

We zijn super trots op het resultaat en we willen je bedanken voor alle steun, reacties en lieve berichtjes. 

Liefs Sjors & Aart

Kerst 2014

Kerst 2014… Onze laatste kerst met z’n tweetjes en onze laatste kerst in ons fijne kleine huisje.

Eerder beschreven we al hoe we ons nieuwe huis kochten. Met deze beslissing zijn er veel dingen die geregeld moesten worden. Een van die dingen was ons oude huis verkopen. De markt was op dat moment (2014) nog niet zo booming als nu (2017), maar we zijn een van de weinige in de straat met een dakterras met uitzicht op de Domtoren. Erg in de verte, dat dan weer wel, maar toch.

We laten een aantal makelaars komen, stellen vragen, praten over de kosten, hakken de knoop door en zetten nog voor de kerst ons huisje te koop.

De vonken spatten er af

Els is een prachtig persoon. In de donkere dagen rondom kerst biedt ze steun aan mensen die het niet breed hebben. Als een vrouwelijke Robin Hood haalt ze spulletjes op van mensen die ze kunnen missen en bezorgt ze aan minderbedeelde gezinnen. Els ontroert- en inspireert ons. Wij hebben een autootje en bezorgen in-en-om Utrecht ook pakketten aan hulpbehoevende gezinnen. Overal waar we een pakket afleveren zijn de mensen ontzettend blij en dankbaar. Heel gaaf om te zien dat we echt iets bijdragen. Ook haar dochters hebben hun hart op de goede plek. Ze zamelen geld in voor een stichting voor kinderen met een bepaald syndroom, doormiddel van het verkopen van kleine engeltjes. Wij kopen ook een aantal engeltjes. Jaar op jaar als we de engeltjes in de kerstboom hangen, staan we even stil bij de kinderen moeten dealen met het syndroom en dat moment in ons traject met Els waarin alles goed zat en klopte.

Kortom, met kerst gebeuren er bijzonderen dingen. Hoewel we weer ongesteld worden, beginnen we van Els en haar gezin te houden. Onvoorwaardelijk. Nu zijn we niet niet zo bijgelovig, maar gunnen Els een berg positieve karma. Ze doet zo veel voor anderen en zo veel voor ons! Alsof de romantische feestdagen het afdwingen (misschien toch karma?), wordt Els verliefd. We zijn onwijs blij voor haar. Langzaam leren we de nieuwe partner (voor het gemak noemen we die X) van Els ook kennen.

Waar rook is…

Tussen kerst en oud en nieuw is Aart ontzettend druk op zijn werk. Op zijn vrije dag besluit Sjors Els, X en de kinderen spontaan te verassen met een bak oliebollen. Na het parkeren van de auto, komt via de achterdeur binnen en ziet tot zijn schrik (en tegen de afspraken in) dat Els aan het roken was. Toen ze doorhad dat Sjors het zag zei ze; ‘Niet tegen Aart vertellen, oke?’. Oef. Na wat ongemakkelijke blikken en een kort gesprek zonder woorden, zette Sjors de oliebollen op de tafel in de woonkamer, gaf de kinderen een knuffel besloot naar huis te gaan.

Met die paar woorden begon er iets tussen ons in staan. Aart kwam thuis en zag meteen aan Sjors dat er iets aan het smeulen was. Sjors vertelde over de letterlijke en figuurlijke rookpluim. Om een aantal redenen besloten we er niks van te zeggen tot aan de zwangerschap. Enerzijds; ze had het ‘in vertrouwen’ tegen Sjors verteld. Anderzijds waren we bang om hier ruzie over te krijgen en Els – daarmee onze toekomstplannen – op het spel te zetten. Maar; waar rook is, is vuur. De balans en het vertrouwen waren aan het knisperen. We durfden het vuur niet te blussen.

We zijn opgelucht als Els in het nieuwe jaar aangeeft dat ze met Ineke (maatschappelijk werkster) wilt praten. Ze geeft aan dat ze worstelt met het verdelen tussen haar aandacht tussen ons en X. We negeren ons smeulende onderbuikgevoel bewust en besluiten ook hier niks van te zeggen. Het vuurtje wakkert aan.

We blussen het vuur

De afspraak met Ineke staat op zaterdag 11 januari 2015. Omdat Els geen auto heeft, biedt Sjors aan om haar naar Ineke in Leiden te brengen. Aart moet werken. Althans, dat was de bedoeling. ‘S morgens vroeg krijgen we een telefoontje dat de opa van Aart ‘s nachts plotseling is overleden. Totaal onverwachts. Hij was redelijk gezond en vooral een fantastische opa. Na een kort overleg, besluiten we de plannen met Els door te laten gaan, maar zonder Aart. Sjors haalt Els op en brengt haar naar Leiden, terwijl Aart met het openbaar vervoer naar oma en de familie gaat.

Op aanraden van Ineke gaan we met z’n vieren om de tafel zitten om alles bespreekbaar te maken en afspraken te maken over hoe nu verder. Het is een moeizaam, maar open gesprek. Els en X willen ons niet voor het hoofd stoten en andersom ook niet. Voor ons is het extra spannend, want we zijn er inmiddels achter dat een draagmoeder vinden niet iets is wat je makkelijk doet. Deze ongelijke situatie en dit ongelijke gevoel maakt een gelijkwaardig gesprek bijna onmogelijk. Toch komen we eruit. De lucht is geklaard en de brand is geblust. We maken de volgende afspraak; We gaan nog een half jaar op gelijke manier door.

En zo zijn we 2 weken later weer terug voor thee en een inseminatie poging. De avond zelf is erg gezellig. Zowel Els als X zijn beide erg positief en opgewekt. Als wij weg gaan en het spuitje achterlaten, gaat X ook even een rondje lopen. Zo heeft Els zelf even de tijd om de inseminatie te doen, en heeft X er maar beperkt last van. We zijn weer helemaal enthousiast. Misschien zijn we over 9 maanden papa’s!

Explosie

De volgende ochtend krijgen we een berichtje;

Onze eerste echte poging

Na de mooiste brief van de wereld 20x gelezen te hebben, moesten we door naar de kaakchirurg. Met een grote glimlach en de dikke wang van Sjors zijn we meteen naar de moeder en zus van Sjors gereden. Tranen van geluk toen we het goede nieuws vertelden. Binnenkort staan hier niet alleen zus en (schoon)moeder, maar ook tante en oma! Hup, de auto in naar de ouders van Aart. Ook daar maken we twee dierbare mensen onwijs blij met het goede nieuws. Hoi roze wolk!

Uiteraard hebben we Els onvoorwaardelijk bedankt, in hoeverre dat kan. Ze geeft ons iets wat wij met z’n tweeën samen niet kunnen krijgen (hoe veel we ook proberen). Precies dat stukje maakt de relatie tussen wensouders en draagmoeder gevoelsmatig lastig. Enerzijds is het een ‘zakelijke’ overeenkomst met vooraf besproken ongeschreven regels, anderzijds veranderd dat al snel in zo’n emotionele en kwetsbare band. Als wensouders in Nederland heb je weinig te kiezen op het gebied van draagmoederschap (deze prachtige vrouwen liggen niet voor het oprapen) en ga je snel over je eigen grenzen heen. Je tolereert meer, want wat gebeurt er met de band als je dat niet doet?

Dan komt het moment dat je de meest gênante en tegelijkertijd hysterische onderwerpen moet gaan bespreken. Inseminatie. Hoofdstuk 12 uit het biologieboek. Hoe komt het bijtje bij het bloemetje, of in ons geval, hoe krijg je het zaad bij het eitje, zonder ‘het’ te doen. Iets wat veel mensen zich afvragen. Nou we kunnen officieel verklaren, we hebben ‘het’ niet gedaan! Hoe dan wel? De donor gaat ongemakkelijk naar het toilet, zijn potje vullen. Een urine container van €0,10 bij de apotheek. Vervolgens doet hij de vulling van het potje in een spuitje en op het toilet achter laten. Wij smeren ‘m zodat zij op haar gemak, met de beentjes omhoog, de inhoud van dit spuitje legen op de daarvoor bestemde locatie. Ze zal enige tijd blijven liggen zodat er zo min terugloop is. In haar vruchtbare periode doen we dit 3 keer. Lekker verhaal he?

Het is hysterisch om over te praten en we hebben veel lol. Toch kunnen we niet meteen beginnen, aangezien Els bij beide kinderen ongepland zwanger is geworden en we verwachten dat ze vrij snel zwanger van ons zou raken. We wachten daarom een cyclus, omdat ze anders uitgerekend is op de verjaardag van haar eigen dochter. We beginnen wel vast met ovulatie testen om inzicht te krijgen in haar cyclus en om te kijken hoe het überhaupt werkt. Mocht jij, beste lezer, vragen hebben over zelfinseminatie of ovulatie testen, wij zijn inmiddels ervaringsdeskundigen, dus stuur ons gerust een berichtje.

Over donorschap; Zeer regelmatig krijgen wij de vraag ‘wie is dan de donor?’ Hier kunnen we kort over zijn; wij vinden dat dit niet uit moet maken. We zullen allebei even veel papa zijn voor het kindje en we zullen het kindje met even veel liefde een kusje op de knie geven als dat pijn doet. Zodra het kindje er is, zijn we hier open over. Een kindje heeft immers het recht om te weten wat zijn/haar geboorteverhaal is.

Weekendje Nederland

Dan staat in juni 2014 onze vakantie gepland. We gaan voor het eerst met de camper op vakantie. Een grote droom voor Sjors, maar Aart moet nog even aan het idee wennen. Alles is gepland en geboekt. We rijden met de camper van Aart’s ouder van Hoogblokland (Google maar waar dit ligt) naar Rome. Vanaf Rome vliegen we weer naar huis. De camper zal daar overgenomen worden door tante Ina en oom Hans. We hebben een fantastische reis uitgestippeld. Van het Gardameer, waar we vrienden ontmoeten, via Milaan, Genua, Cinque Terre, Pisa, Luca, Florence naar Rome. En omdat dit al ruim van te voren gepland en geboekt is, kunnen dit niet meer verschuiven. Uiteraard is de eisprong aan het einde van onze eerste week vakantie, als we vlakbij Milaan zitten. Dus na veel onderling overleg, besluiten we om zonder dit tegen wie dan ook te vertellen, een weekendje terug te komen naar Nederland voor onze eerste poging. Dus.

Na de camper in een beveiligde loods achter gelaten te hebben, vliegen we vrijdag van Milaan naar Eindhoven. Hier hadden we de auto al neergezet voor vertrek, aangezien we via Eindhoven ook terug komen vanuit Rome. Vervolgens halen we Els en de kinderen op van een station in de buurt en zo rijden we met een auto vol naar een vakantiepark in Brabant. In de 3 dagen die we samen in een huisje doorbrengen insemineren we 2 keer. Wij zorgen dat alles klaar ligt en nemen dan de kinderen mee naar de speeltuin zodat Els haar kunstje kan doen. Het was erg ongemakkelijk, maar gelukkig gold dit voor iedereen en konden we er snel om lachen.

Terug in Italië hebben we een heerlijke vakantie. We proberen er extra dubbel dik van te genieten, aangezien dit waarschijnlijk onze laatste vakantie met z’n tweetjes is. We drinken wijntjes, eten lekker, genieten van de steden, de zon en elkaar. De ultieme vakantie. Eentje om nooit meer te vergeten.

Alleen een zwangerschapstest die positief is kan deze vakantie nog beter maken, maar we moeten wachten tot we mogen testen…

 

Eerste date

Ergens in maart 2014. Na al het email, gechat en ge-app, maken we bibberend de definitieve ‘first date’. Inmiddels hebben we verschillende foto’s en onze echte namen uitgewisseld. Om de privacy van haar en haar kinderen te respecteren, noemen we Mammie20 voor het gemak ‘Els’.

Onze first date is in de woonplaats van Els, bij een all-you-can-eat sushi restaurant. Ruim op tijd, stappen we in de trein op Utrecht Centraal. Hoewel we erg vroeg zijn, zijn we helemaal in onze zondagse kleding. Haartjes gedaan. Lekker luchtje op. Netjes geschoren. Helemaal opgedirkt en dood nerveus. Hoe zou het zijn? Vind ze ons wel leuk? Gelukkig hebben we onze uitgebreid ingevulde vragenlijst op zak en ons al dagen voorbereid. Toch zijn we bang dat we elkaar niets te vertellen hebben. Deze date is zo belachelijk belangrijk voor ons! Iedereen kent dit gevoel wel van een eerste date. Stel dat je elkaar niet leuk vind…

De grootste vraag na het verdwijnen van Eva is; zou Els er echt zijn?

Ja, ze is er echt. Ook heel vroeg. Want zodra wij aan komen lopen met een hartslag van 180, komt zij aanfietsen. We herkennen elkaar gelijk en nadat ze haar fiets geparkeerd heeft, begroeten we elkaar onwennig. Zo’n gevoel als je iemand een high five wil geven, maar je mikt mis. Zij is gelukkig ook ontzettend zenuwachtig. We gaan snel het restaurant in en bestellen wat te drinken. De spanning moet er af, maar dat lukt nog niet zo goed.

Hoewel we elkaar al redelijk goed kennen, gaan de gesprekken niet vanzelf. We zijn alle drie super zenuwachtig. Gelukkig hebben we de lijst mee en deze fungeert als rode draad door de avond. Als we vastlopen in het gesprek, is er altijd een van de drie die hier op aanhaakt en het gesprek weer aanwakkert. Een bijkomend voordeel is dat we in het sushi restaurant regelmatig moeten bestellen, wat een goede afleiding is.

De spanning overheerst en het is meer gespannen dan gezellig. Gelukkig denken we wel vaak hetzelfde over uiteenlopende onderwerpen en dat is heel fijn gevoel. Bij het toetje bespreken we al wel hoe we verder willen met elkaar. We spreken af om de avond even te laten bezinken en er later op terug te komen.

Nog voor we thuis zijn krijgen we al een appje:

Het was een fijne avond. Sorry dat ik zo onwijs zenuwachtig was. X Els

Na deze avond krijgen we steeds meer contact. Op een gegeven moment geeft Els aan dat ze een cadeautje voor ons heeft en of we koffie willen komen drinken. Iets wat we natuurlijk met beide handen aangrijpen.

Want inmiddels beseffen we wel dat de kans dat je een draagmoeder vind in Nederland, die ook nog met haar eigen eitjes (via zelfinseminatie) wilt dragen, schaars is.

Omdat een date in die periode nogal lastig te plannen is, stelt ze voor dat Aart op z’n vrije woensdag het cadeautje komt ophalen en het vervolgens met Sjors thuis op de bank zal uitpakken. Zo gezegd zo gedaan. We maken de afspraak in april. Bij het ophalen van het pakje, drinken Els en Aart nog even een kopje koffie. De sfeer is veel beter dan bij het etentje. Veel minder gedwongen. Echt gezellig. Aart maakt kennis met haar jongste dochtertje en dat klikt goed. Met het enorm fanatiek ingepakte cadeau gaat Aart verrassend opgelucht terug naar huis.

Niet lang nadat Aart thuis is, komt Sjors ook thuis van zijn werk. In de woonkamer scheuren we het papier van het pakketje alsof het sinterklaasavond is. We pakken het uit en het cadeau bestaat uit meerdere dingen. Eerst zien we een klein plankje met daarop 2 baby sokjes. Een sokje met Aart en een sokje met Sjors erop. Daarna een knutselwerkje van haar kinderen en tot slot een rolletje papier. Het rolletje papier blijkt de volgende brief te zijn:

Els gaat ons helpen. Ze gaat het gewoon doen! We hebben samen zitten janken op de bank met de sokjes en brief in onze handen. Bijna vergeten we dat Sjors naar de kaakchirurg moet om een kies te laten verwijderen. Dit is zo’n dierbaar en liefdevol gevoel, dat is niet onder woorden te brengen.

Deze brief is inmiddels een beetje vervaagd. Hij zit nog in het lijsje waarin hij, zo’n maand of 10 aan het voeteneinde van ons bed heeft gestaan. Om, zodra we wakker waren onszelf ervan te overtuigen dat we niet dromen en dit echt waar is.

Vrij snel hadden we een afspraak met mevrouw Heesterbeek. Hierin kregen we begeleiding en tips in wat we allemaal moeten bespreken. Het was een emotioneel, maar fijn gesprek. Er komt flink wat bij kijken en we bespreken alles, van zwanger worden tot na de bevalling. In de auto op de terugweg krijgen we van Els uitleg over zoog kompressen. Schaterlachend rijden we naar huis.

Dit zit goed!

Dachten we…

Men Having Babies conferentie – Brussel

Dachten we nooit meer in Brussel te hoeven komen…

Vrijdag avond. Weekend. Sushi bestellen en wijn drinken. Morgen ochtend gaan we naar Brussel voor een conferentie van Men Maving Babies. We zijn een beetje zenuwachtig. Wat zullen we allemaal te horen krijgen? Is dit een nieuw hoofdstuk? Gelukkig brengt ons spel – een Crimibox, genoeg afleiding voor de avond.

Zaterdagochtend vertrekken we met de auto naar Brussel. Na een rondje door Brussel centrum gelopen en uiteraard een selfie gemaakt bij ’t Manneke. Lekker lunchen op de grote markt en met een Belgisch biertje genieten van de nazomer zon. We praten over wat we kunnen verwachten.

 

 

Men Having Babies

Om een beetje een beeld te geven: Men Having Babies is een non-profitorganisatie die informatie verzamelt en wensouders adviseert over draagmoederschap in de VS en Canada inclusief de regels, gebruiken, werkwijze en gemiddelde kosten. Deze organisatie organiseert dit congres nu voor de 3e keer in Brussel en werkt samen met veel verschillende Europese organisaties om zo ook het plaatje van wet- en regelgeving in de EU en specifiek per land te kunnen geven. Zo is dit event ook in samenwerking met ‘Meer dan gewenst’.

Ook is ‘onze’ advocaat Wilma Eusman van Advocatenkantoor De Binnenstad een spreker. Zij is een familierecht advocaat, die veel betrokken is bij veel verschillende draagmoederschap trajecten. Zelf is zij ongeveer 25 jaar geleden moeder geworden samen met haar vrouw.

Samen met belanghebbenden heeft ze namens de commissie herijking ouderschap een advies geschreven om eenouder gezinnen, meerouder gezinnen en gezinnen met ouders van gelijk geslacht meer handvatten te geven, juist vanuit juridische bescherming voor het betrokken kind. Daarnaast staan in het rapport ook adviezen ten behoeve van draagmoederschap waarin duidelijke regels staan die de draagmoeder, wensouders en het kind juridisch, emotioneel en financieel beschermen. Een van de meest schokerende opmerkingen dit weekend, is dat deze informatiebijeenkomsten in Nederland verboden zou zijn. Want blijkbaar hebben we in de regering liever grijze gebieden, dan een duidelijk en gereguleerd systeem. In Brussel zelf zijn er demonstraties voor het hotel waar de conferentie is. Zelfs de politie moet er aan te pas komen om de demonstranten weg te sturen. Dit is best wel heftig en verdrietig dat dit moet gebeuren.

Dus, om half twee checken we in in onze hotel kamer. Super chique voor ons doen, maar we wilde in het zelfde hotel zitten als waar het event plaats vind. Aangezien zondag het programma om 8:30 start.

Na het inchecken schrijven we ons in bij MHB. We krijgen een duidelijk programma, infoboekje en een polsbandje. Hoewel we meedoen aan de zenuwachtige sfeer, komen we al snel de eerste bekende gezichten tegen. Er zijn mensen uit heel Europa. Van Nederland tot Griekenland en van Spanje tot Oekraïne. Het is een super doorsnee groep mensen. Niet eens allemaal homo stellen, maar ook een aantal hetero stellen.

Al een uur voor het officiële begin, gaat de zaal open en stroomt dan ook direct helemaal vol. Overal zitten stelletjes opgewonden te fluisteren en word er heen en weer gelopen om van die vertaaldingen op te halen. Achter in de zaal zitten 4 mensen in een hokje de sprekers te vertalen voor wie het niet verstaat. Omdat de zaal ruim voor de aanvang gevuld is, besluit de organisatie alvast een filmpje te starten van een panel van de bijeenkomst van vorig jaar. Hierin beantwoorden de eerste ‘gedragen’ kinderen een aantal vragen over op hun afkomst. Als je het leuk vind, kan je zo’n filmpje hier terugvinden.

Ron, de executive director van Men Having Babies opent de bijeenkomst. Rainbowfamilies is een hot topic in politiek Europa. Het uitgangspunt van alle organisaties in alle landen van de EU is om de politieke procedures gangbaarder en beter te maken. Voor de wensouders, maar juist voor het kind. Het gaat immers om het geboorteverhaal van je kind. Tot slot geeft hij persoonlijk de garantie dat iedereen van de organisatie hier in Brussel aanwezig is om onze vragen te beantwoorden en te helpen met het vormgeven van ons gezin. Het gevoel dat dit oproept, is als een rode draad verweven door de rest van het weekend. Ondanks dat we weten dat iedereen hun brood verdiend met dit werk, staat iedereen ons inderdaad zeer vriendelijk te woord. Dit voelt goed.

Persoonlijke verhalen

Door het weekend heen horen we een aantal persoonlijke verhalen. Een daarvan is van Aymee, een draagmoeder uit Idaho. Een goed opgeleide en vriendelijke dame die na het dragen van een kindje voor haar broer dit heel graag voor ‘onbekende’ mensen wil doen. Tijdens het spreken zien we haar steeds meer glimmen en stralen en zegt ze op een gegeven moment: “My heart gets really big when I start talking about surrogacy. It’s the most important thing I’ve ever done. I’ve litteraly changed the lives of people who deserves it so much.” Het was voor haar zo’n mooi traject dat ze aangeeft dat haar wensouders voor haar gevoel familie zijn geworden – zo goed is haar band met hun geworden. Dit gevoel herkennen we aan ons bijzondere traject met Nadia en haar gezin en Sjors houdt het even niet droog.

Daarna spreekt een Nederlandse man die samen met zijn man via draagmoederschap uit Canada een prachtig en (heel) schattig zoontje heeft gekregen en nu in verwachting zijn van een tweede kindje. We gunnen het ze zo en het is dan ook heel leuk om te zien dat het hun gelukt is, aangezien we 2,5 jaar geleden, toen nog beiden kinderloos, contact met elkaar hebben gehad. Ergens ook wel moeilijk omdat hun tweede er al aan komt en wij… tja…

Overigens betekent het niet dat we mensen geen zwangerschap- of kindje gunnen. Integendeel. Hoe mooi is het om het bijzondere van pure liefde en geluk te mogen zien en meemaken. Het moeilijke zit hem in de herinneringen die dit oproept aan ons eigen traject.

Na de persoonlijke verhalen hebben we verschillende sessies met verschillende sprekers. Planning, financien, politiek, juridisch, ethische kwesties en de verschillen tussen de agencies passeren de revue. Veel nieuws horen we niet, maar we krijgen wel een goed gevoel bij de personen achter de agencies. We merken dat iedereen van de agencies en MHB een eigen verhaal heeft wat maakt dat ze persoonlijk betrokken- en gemotiveerd zijn om gezinnen compleet te maken. Ze werken uit liefde.

De emoties schieten als zwangerschapshormonen heen en weer. Van kippenvel bij het zien van een filmpje van de zwangerschap- en geboorte van de dochter van twee jongens, schaterlachen om gênante verhalen van draagmoeders tot het wegpinken van een traantje bij moeilijke onderwerpen.

 

Al met al een geslaagd weekend met nieuwe contacten, een beter beeld van draagmoederschap in Canada en de VS en een goed gevoel. Hoe mooi kan het zijn om jezelf of je partner in een kindje te mogen herkennen en de gehele zwangerschap te mogen meemaken. Van conceptie tot het wonder van de geboorte van ons kind. Bij het typen: weer kippenvel.

Waarom is het zo duur?

“Wat krijgen draagmoeders dan betaald?” is een vraag die we regelmatig terughoren uit onze omgeving. Dit antwoord bestaat uit meerdere onderdelen. Allereerst maakt de vrouw in kwestie kosten. Reiskosten, medicatie, zwangerschapskleding en juridische kosten, maar soms ook inkomstenderving en/of medische kosten door zwangerschap. Deze kosten betalen de wensouders.

“Meer niet?” In sommige staten is het toegestaan om een kleine vergoeding te geven, maar dit zijn zeker geen bedragen waar deze vrouwen rijk van worden. De rest van de kosten zitten voornamelijk in juridische kosten.

“Waarom doen ze het dan?” Zoals Aymee zegt: ‘It’s the most important thing I’ve ever done’. Iets kunnen geven wat niemand anders kan. Liefde en het geluk creëeren bij anderen is precies de drijfveer die eiceldonoren en draagmoeders hebben.

Deze vrouwen verdienen een podium. Van goud. Met glitters. Helaas kunnen zij er ook niets aan doen dat het zo belachelijk duur is.

 

We zullen hier zo nu en dan meer over vertellen en we zullen ons verhaal tot nu toe ook verder gaan schrijven. We keep in touch!

Eerste contacten

Papas2be: Beste Dame 1, 2 en 3, op site x lazen we uw berichtje over draagmoederschap. Wij zijn A&S en aan het onderzoeken of draagmoederschap voor ons is weggelegd. Wij zijn x jaar samen, hebben een stabiel, sociaal leven. We zouden een kindje alles kunnen bieden wat het nodig heeft. We zouden graag met u in contact komen. Wat ideeën uitwisselen. En misschien klikt het wel…

Dame 1: Hallo A&S, wat betalen jullie?

Dame 2: Hallo A&S, dank jullie voor jullie berichtje. Ik voel me zeer vereerd. Ik zal iets over mezelf vertellen. Ik ben Dame 2, ik ben 19 en wil wel eens zwanger worden voor ik kinderen wil…. M’n vriend wil het ook, maar wil ook geen baby.

Dame 3: Hoi A&S wat een leuk berichtje. Ik ben Dame 3. Woon samen, heb 2 eigen kindjes en gun iedereen dat geluk ook. Ik heb er heel goed over nagedacht en wil dit graag doen. Hoe denken jullie over zus en zo?

Dit zijn een van de berichtjes die we hebben ontvangen in onze zoektocht. Uiteraard hebben we Dame 1, Dame 2 en meerdere dames bedankt voor hun ‘goede’ bedoelingen. Op andere berichten hebben we vaak in spanning gewacht op antwoord. In deze periode zijn we steeds meer gaan wandelen om samen alle contacten en berichtjes te kunnen bespreken. Soms gingen de mailtjes zo snel over en weer, dat we overal, soms op het strand bij een gure wind ons antwoord schreven.

Op het antwoord van Dame 3 (ja, we hebben al deze 3 mogelijke antwoorden echt voorbij zien komen), gingen de mails flink over en weer. De dame in kwestie, we noemen haar voor het gemak Eva, leek er echt zeker van te zijn. Zelfs op Facebook werden we vriendjes en hadden we leuk erg contact. Dit voelde goed.

De eerste teleurstelling

Eind december 2013 besluiten we om een date te prikken met Eva. We zouden bij haar in Enschede een hapje gaan eten om te kijken of het klikt in real life. We kijken welk weekend in januari het beste uitkomt, omdat wij besluiten er samen een leuk weekendje van te maken. We houden het weekend van 2 en 3 januari vrij. De precieze datum en tijd om te eten ligt aan wat Eva het beste uitkomt. In afwachting van haar reactie zoeken wij alvast een hotelletje in Enschede.

Een paar dagen na onze laatste hoopvolle mail, sturen we een nieuwe mail.

Papas2be: Hoi Eva, alles goed? Sorry dat we je nu alweer mailen, zonder op je antwoord te wachten. We zouden graag een hotel boeken in Enschede, is er eentje die jij ons aanraad? Met werk regelen we dat Aart vrij is. dat weekend. Zou je kunnen kijken welk weekend jou het beste uitkomt? Nogmaals sorry dat we zo enthousiast zijn. Mocht je liever nog even wachten, dan horen we dat ook graag…

Even later weer haar Facebook account voor ons geblokkeerd en tot op de dag van vandaag wachten we op de reactie van Eva. Er werd geen reden gegeven voor het plotseling verbroken contact. En dan slaat de twijfel toe. Doen we iets verkeerd? Hebben we iets geks gezegd? Zijn we te enthousiast? Reageren we te snel? Of juist niet snel genoeg? Niet enthousiast genoeg?

We lezen al onze mails terug en we pluizen ze helemaal uit, maar we ontdekken geen gekke dingen…

Mammie20

In de tussentijd komen we op HET FORUM in gesprek met Mammie20 en we beginnen snel met haar te mailen. In de eerste instantie gaat het meer over onze zoektocht dan over de mogelijkheid dat ze iets voor ons kan betekenen. We bespreken veel en laten haar onze hierboven beschreven mailconversatie doorlezen. Ook zij geeft aan dat we niets geks gezegd hebben. Het plotseling verbroken contact met Eva ligt dus niet aan ons.

Nadat we nog een tijdje over en weer mailen, begint het besef bij ons te komen dat Mammie20 misschien wel een optie voor ons zou kunnen zijn. We weten dat ze 2 gezonde kinderen heeft. We krijgen foto’s doorgestuurd en haar kinderen zijn echt leuk om te zien (mooie meevaller). Ze woont maar een half uurtje rijden van ons en heeft haar leven op orde, althans, zo lijkt het. Ze is zelfs al per 1 jan 2014 gestopt met roken, omdat ze graag een kindje wilt dragen voor een ander. We starten een groepsapp in WhatsApp en de appjes vliegen over en weer. Het contact is erg leuk en al snel hebben we een ‘date’ en bespreken we wat we op onze eerste date van elkaar willen weten.

Op de website die bij HET FORUM hoort staat een lijst met allerlei punten omtrent draagmoederschap die besproken kunnen worden voordat het traject gestart wordt. (Het is niet verplicht, maar wel enorm handig). We spreken af om allemaal deze lijst los van elkaar te vullen en dan te bespreken… Naarmate de datum steeds dichterbij komt, worden we steeds zenuwachtiger. De vorige keer dat we zo dicht een echt persoon kwamen werden we immers keihard onderuit gehaald. Zou het dan nu wel goed komen met Mammie20?

De eerste teleurstellingen zijn hier al een feit geworden. En hoewel we de date met Mammie20 hebben staan, is ons vertrouwen op dat moment niet optimaal. Eerst zien dan geloven is ons motto aan het worden. Gelukkig hebben we op dat moment onze adoptieprocedure (deze fase is toch maar ‘wachten’) gewoon laten doorlopen.

Poppemie

Leuk om even tussendoor te vertellen. In november 2013, hebben we ook mailcontact gehad met ene Poppemie via het forum. Deze mevrouw was op dat moment net zwanger voor een ander stel. In een van haar mails vroeg ze of wij misschien haar volgende stel zouden kunnen worden. De precieze strekking van ons contact weet ik niet meer; Wel was ons antwoord dat veertig toch wel echt te oud was om voor ons te kunnen dragen. alsof we honderden vrouwen tot onze beschikking hadden. Iets waar Poppemie Aart later enorm mee kon plagen…

September 2017

Terug naar vandaag. Nu we de afgelopen vier jaar stukje bij beetje aan het neerzetten zijn, gebeurt er vandaag de dag ook van alles.

Na de laatste grote teleurstelling van vorige maand hebben en we hebben besloten om alles online te zetten staat onze wereld even op zijn kop.

Familie, vrienden, collega’s, buren, kennissen en ook totaal onbekenden hebben ons blog gelezen. We hebben hele mooie reacties, tips, kaartjes en persoonlijke verhalen gehoord van onbekenden, maar zelfs van directe familieleden. Heel bijzonder en hartverwarmend. Dank je wel.

 

Een voorbeeld is dit kaartje die we van twee bijzondere mensen hebben gehad.
Dit sterkt ons enorm.

Nu alles een beetje geland is, komen we tot de conclusie dat we nog (lang) niet op onze eindbestemming zijn en dat de reis waarschijnlijk lang, emotioneel en turbulent zal gaan worden. Echter is onze wens zo groot dat we deze reis graag willen voltooien. Daarom doen zijn we nu onderzoek aan het doen naar onze mogelijkheden.

Er komt een druk weekend aan, maar daarover na komend weekend meer…

SAV

In ons vorige blog hebben we verteld hoe we tot de ontdekking kwamen dat er meerdere manier waren om vaders te kunnen worden. Vanaf dat moment zijn we in aanraking gekomen met draagmoederschap. Daar gaat ons verhaal verder.

Optie B?

Hoewel, eerst neem ik jullie mee naar zomaar een maandag in november van 2013. We werden verwacht bij de SAV (Stichting Adoptie Voorzieningen) in Utrecht. Hoewel we ons in de tussentijd aan het oriënteren waren op andere opties zijn we hier vol enthousiasme heen gegaan omdat we super nieuwsgierig waren naar alle opties. Bovendien wisten we niet of adoptie voor ons mogelijk was. Ja, we wisten dat er voor homo’s mogelijkheden waren en ja, we wisten via via, dat adoptie mogelijk was voor mensen die kanker hebben gehad. Alleen of die twee te combineren waren wisten we niet. Vragen hadden we dus wel. Daar aangekomen kregen we koffie en mochten we plaats nemen in de kantine. Overal in de kantine waren stelletjes die duidelijk allemaal even zenuwachtig staan de schuifelen. Wij als een van de weinige gay koppels, waren blij en opgewonden dat we daar waren, want dit was voor ons de kans om ouders te worden. Onze ‘Optie A’. Maar wat ons erg bij is gebleven, is de sfeer. Want hoewel wij weten dat wij samen geen kindje kunnen krijgen, is vrijwel iedereen op die bijeenkomst (een uitzondering daar gelaten) lichamelijk niet in staat zelf een kindje te maken. Het straalt er af dat dit hun ‘Optie B’ is. Dat verdriet voelde wij en verraste ons als homo koppel.

Uit de kast

Als je uit de kast komt, veranderd er veel. Naast geaccepteerd willen worden voor wie je bent (en jezelf willen accepteren) kom je in aanraking met nieuwe mensen, omgevingen, een ander zelfbeeld, een nieuw liefdesleven en soms word je ‘slachtoffer’ van vooroordelen. Grapjes, schuine opmerkingen en je hoort vervelende verhalen. Maar wat vooral veranderd is de toekomst. Vakanties moeten gay-friendly bestemmingen zijn. Ook is hand in hand over straat een flink obstakel. Maar het grootste verschil is dat een biologisch eigen kind niet meer tot de opties behoort. Als dat überhaupt mogelijk is in het leven van een man die op mannen valt. Dit blijft een heftig proces. Het feit dat wij als homo’s niet zo makkelijk (biologisch eigen) kinderen zou kunnen krijgen heeft er mede voor gezorgd dat we het moeilijk vonden om uit de kast te komen.

Adoptieprocedure

Terug naar SAV. Er word veel uitgelegd over hoe een adoptieprocedure werkt. Wat zijn de verschillen tussen de landen; Wat zijn de eisen; wat is een vergunninghouder; wat zijn de problemen die veel voor komen; welke voor- en nazorg is er, etc. Wat ons heel erg trof, was de vraag tot welke ‘afwijking’ wil je gaan? Want hoe kan je nou met droge ogen een lijstje invullen met welke afwijkingen we aankunnen. En er word uitgelegd dat vrijwel alle kindjes die ter adoptie worden aangeboden, een special need hebben waardoor ze in hun geboorteland niet gewenst zijn. Een flinke ballast om over na te denken. Gelukkig hebben we daar de tijd voor, want het zal nog minstens een jaar wachten worden voordat de procedure verder gaat.

Omdat we homo’s zijn is de enige optie (die bij onze wensen past) adoptie uit Amerika. De hetero’s in de zaal kunnen uit veel meer landen (en prijzen) kiezen dan wij.

Toch gaan we met enige blijdschap weg. Het feit dat Sjors ziek is geweest zal geen probleem opleveren. En wat is nou een jaar op een mensenleven. Men vind ons nog zo jong… De tijd zal het leren.

Van echo tot krampen

Thuisgekomen kruipen we toch al snel weer achter de laptop om de duistere krochten van het internet uit te gaan spitten naar informatie. Het zwangervooreenander forum laat ons nog steeds niet los. Want hoe mooi is het om een biologisch eigen kindje groot te kunnen brengen? Jezelf of partner herkennen? Bovendien de hele zwangerschap meemaken? Van echo tot krampen. Eventueel helpen in het huishouden van een vrouw die jullie kind draagt. Haar ‘vertroetelen’ en vol stoppen met gezond eten. De baby voelen schoppen en natuurlijk de uiteindelijke bevalling kunnen bijwonen. Want waarom zouden wij dat niet kunnen of mogen?

Al snel komen we op allerlei sites oproepjes tegen. Zowel van mogelijke draagmoeders als van een enorme hoeveelheid wensouders. Omdat we niet precies weten wat er in Nederland wel en niet is toegestaan, maken we een nieuw e-mailadres aan. Eentje die we openbaar kunnen zetten en waar vreemden op mogen mailen. Nog dezelfde week sturen we mails via sites die gelukkig niet meer bestaan. En krijgen we reacties. Positief en negatief. Raar, onbeschoft en hoopvol.

Een goede start voor ons volgende blog…

Hoe krijgen we een kind?

Zo! Even een stapje terug.

Nadat we onze blog afgelopen week hebben gelanceerd, hebben we een overweldigend aantal reacties gehad. Meer dan we ooit hadden kunnen dromen. Zo veel lieve mensen die appen, mailen liken en delen! Dit doet ons erg goed en we hebben er zeker iets aan, bedankt voor jullie liefde. De vragen en opmerkingen die we hebben ontvangen zullen we in de komende blogs beantwoorden. En delen blijft lief.

Tijd om ons verhaal in kleine stukjes verder op te gaan schrijven. Zo kunnen we het hele traject nog eens doorlopen, overzien en er van leren.

4 jaar geleden

Op 17 september 2013 maken we op Sjors’ verjaardag aan onze gezinnen bekend dat we ons hebben ingeschreven bij de SAV (Stichting Adoptie Voorzieningen). Een hele stap voor ons allebei want we hadden er samen al veel over gesproken, maar nog niet met de familie. Ik geloof overigens niet dat het bij iemand als een verrassing kwam, aangezien we allebei gek op kinderen zijn.

Op het moment dat we ons inschreven, wisten we dat adoptie een lang, moeilijk en duur proces zou worden. Omdat we toch tijd zat hadden (wachtlijsten, want; overheidsinstantie), zijn we gaan Googelen. Zo kamen we voor het eerst in aanraking met de stichting ‘Meer dan Gewenst’, een platform voor o.a. homo’s met een kinderwens. Ik kwam daar, als fanatieke boekenlezer een boek tegen die ik moest hebben; ‘De wens en de vaders’ – van Sara Coster (een must-read, maar dat terzijde). Ik heb hem gekocht en in een ruk uitgelezen, want alles wat over homo ouderschap ging is immers interessant. Haar boek gaat over haar plotselinge kinderwens en de invulling hiervan door middel van co-ouderschap met een mannenstel.

Meer dan gewenst

Co-ouderschap. Wat is dat? Wat is er nog meer? Is dat een optie voor ons? Best wel gek dat we ons hebben ingeschreven voor adoptie, terwijl er een wereld aan informatie en mogelijkheden nog onderzocht kon worden waar wij nog niks van af wisten. Die nieuwsgierigheid resulteerde in een inschrijving voor een wensvader-bijeenkomst van Meer Dan Gewenst.

Op die avond, in die school in Amsterdam, ging er een wereld voor ons open. Co-ouderschap in allerlei varianten, adoptie, commercieel- en niet commercieel draagmoederschap in Nederland als Amerika, stiefouderschap; alles werd besproken. Wat een mogelijkheden, dit gaat een makkie worden.

Na die berg met informatie zijn we samen bij Café West gaan eten en met een lekker biertje op tafel, hebben we die dag doorgesproken. Want met al die mogelijkheden, kon het zomaar zijn dat het veel sneller zou gaan dan we gedacht hadden. Spannend, het gaat nu echt gebeuren, we zijn papa’s 2 be!

Draagmoederschap

Tijd om alles op een rijtje te zetten en uit te zoeken. Want de informatievoorziening via de overheid is er niet tot nauwelijks. Opnieuw is Google de beste raadgever en de grootste afleider. Er zijn namelijk honderden sites. Op elke site staat iets anders en vaak is de informatie verouderd. Ook stonden er veel berichten en oproepjes online, die heel raar voelde. Toch zijn we vrij snel gaan reageren op blogs, sites en uiteindelijk op HET forum, zoals we dat noemen. Via de blog van logeerbuik kwamen we op het forum van zwangervooreenander.nl. Een informatievoorziening vanuit draagmoeders. Niet perse oproepjes van andere wensouders, maar een schat aan informatie en een online hemel vol engelen. Want wat dit (kleine) groepje vrouwen voor anderen over hebben is met geen pen te beschrijven.

Op dit forum hebben wij de eerste contacten gelegd en groeide de hoop. Hier werd onze wens tastbaar.

Wordt vervolgd…

Onze reis

Wij zijn Sjors en Aart uit Utrecht. Al 4 jaar zijn we bezig met het verwezenlijken van onze allergrootste droom; papa’s worden.

De afgelopen jaren zijn een emotionele achtbaan geweest met veel ups, maar vooral veel downs. Op dit moment staat de achtbaan pijnlijk stil en hebben we geen idee hoe we onze grootste wens kunnen vervullen.

Via deze blog willen we jullie op de hoogte houden van onze reis.

Je kunt hier lezen wat we de afgelopen jaren hebben meegemaakt. Ook zullen we later de diverse ups en downs verder uitlichten en vertellen, zodat het ons helpt bij de verwerking van ons traject tot nu toe. Zodat iedereen begrijpt waarom we sommige beslissingen nemen en waar we tegen aan lopen als twee mannen met een grote wens.

Kinderwens

Vier jaar geleden hebben we ons ingeschreven bij het adoptiebureau om onze wens invulling te geven. Toen begon het eerste jaar wachten. We waren euforisch, want we zouden papa’s gaan worden! Ook hebben we in deze periode een bijeenkomst bijgewoond van Meer dan Gewenst, waarin we meerdere vormen van ouderschap hebben ontdekt.

Draagmoederschap

Al snel ging onze wens uit naar het krijgen van een kindje via draagmoederschap. Hierdoor kwamen we een dame tegen uit Hilversum die ons kindje wilde dragen. Ons geluk kon niet op dat er iemand was die ons wilde helpen!

Na een aantal mislukte pogingen kreeg ze een nieuwe relatie waardoor draagmoederschap niet meer in haar leven paste. Ze stopte abrupt ons traject en we waren hier door verslagen.

Daarna zijn we in contact gekomen met onze Belgische vriendin Nadia. Ook zij wilde dolgraag ons kindje dragen. Met eicellen van een kennis hebben we 8 pogingen via IVF gedaan in een privé-kliniek in Brussel en 6 pogingen via zelfinseminatie.

Twee keer is het gelukt. We waren twee keer zwanger! Twee keer is het misgegaan en hebben we een miskraam gehad. Dit waren erg heftige periodes.

Nadat alle embryo’s opgebruikt hadden en we geen kans meer zagen om op deze manier papa te worden, bood onze eiceldonor aan om draagmoeder te worden. Wat zijn er mooie mensen op de wereld.

Vorig weekend heeft de eiceldonor van de een op andere dag al het contact met ons verbroken en is er geen contact met haar te krijgen. We zijn er kapot van.

Boosheid, verdriet, paniek, angst… gaat het dan echt nooit lukken?

Hoe nu verder?

Na al deze tegenslagen blijft onze kinderwens gigantisch.

We zijn de mogelijkheden aan het onderzoeken hoe we onze wens kunnen verwezenlijken, maar op dit moment weten we het even niet meer.

Mocht je een tip of advies hebben of iemand kennen die ons zou kunnen helpen, horen we het graag.

Via deze blog willen we jou op de hoogte houden. Mocht je vragen of opmerkingen hebben, kan je dat via onderstaand veld doen of via onze contactpagina.